روزبه

کنفرانس بروکسل به تاریخ های(13و14 )میزان 1395 در مورد افغانستان وادامه کمک های مالی به این کشور ، تا سال 2020 م با شرکت نماینده گان 70 کشور جهان و30 سازمان بین المللی ، دایر گردید.

طی این کنفرانس دولت افغانستان تعهدات انجام یافته را که به جامعه جهانی سپرده  بود ، به کنفرانس بروکسل پیشکش وبرنامه های بعدی دولت را در عرصه های مختلف به کنفرانس ارائه داشت.

قبلاجامعه جهانی در کنفرانس توکیوی اول جنوری 2002 وجوه 5/4 ملیارد دالر ، در کنفرانس برلین مارچ2004 وجوه 8 ملیارد دالر ، در کنفرانس لندن فبروری 2006 وجوه 10 ملیارد دالر ،  در کنفرانس پاریس جون 2008 وجوه ده ملیارد دالر و در کنفرانس توکیوی دوم 2012 وجوه 16 ملیارد دالر را برای بخش های مختلف با افغانستان تعهد ودر اجرای آن سهم گرفته اند.

اگر به حجم این همه تعهدات مالی جامعه جهانی با افغانستان طی سال های بعد از سقوط حاکمیت طالبان، تا کنون دقت وتوجه صورت گیرد ، وجوه قابل ملاحظه ای کمک  ها با افغانستان تعهد وانجام  یافته تا افغانستان در عرصه های مختلف به پیشرفت ورفاه اجتماعی دست یافته  ، فقر ، بیکاری وعقب مانی های گذشته را که ناشی از نبود نظام های دموکراتیک در کشور از یک جانب و مداخلات حکومات پاکستان در امور داخلی افغانستان طی بیش از چهل سال گذشته که منجر به تخریب زیر بناهای اقتصادی واجتماعی و  موجب قربانی های بیشمار مردم ما گردیده وخسارات هنگفتی اقتصادی را بوجود آورده  از جانب دیگر ، می باشد ، پشت سر گذاشته ودر مسیر ترقی وپیشرفت های اقتصادی واجتماعی گام بگذارد. به همین گونه تروریزم در افغانستان به شکست مواجه شده ، مواد مخدر در کشور محو  گردیده، با پدیده فساد مبارزه جدی انجام  یافته ، حکومتداری خوب ایجاد ، صلح پایدار ، امنیت وثبات در افغانستان تامین گردد.

از لحاظ زمانی افغانستان نیز فرصت های لازم را برای ترقی و پیشرفت در اختیار داشت تا با استفاده ازین کمکها در بخش های مختلف می توانست در عرصه های اقتصادی واجتماعی کشور تغییرات بنیادی و اساسی را بوجود آورد.

با درنظرداشت یک سلسله موفقیت های ودست آورد های معین دولت در عرصه های مختلف ، متناسب با این کمک ها وفرصت های لازم ، دولت های افغانستان نتوانست تا در حیات اقتصادی واجتماعی مردم افغانستان تغییرات اساسی و بنیادی را بوجود آورد ، فقر وبیکاری را در کشور کاهش داده ، صلح ، امنیت وثبات را در کشور تامین نماید.

قابل دقت و نگرانی های فزاینده آن است که بیشترین رقم کمکهای جامعه جهانی در جریان (15 – 16 ) سال گذشته در موارد غیر ضروری در کشور بمصرف رسیده ، بدون آنکه ازین مساعدت ها در ایجادزیر ساخت های اقتصادی واشتغال زائی در کشور استفاده موثر ، هدفمند و لازم به عمل آید .

موجودیت اقتصاد لجام گسیخته بازار که قدرت وثروت را در دستان محدودی در جامعه افغانی متمرکز ساخته ، گسترش نا امنی ها ، خشونت ، جرایم سازمان یافته ، جنگ ، مهاجرت صد ها هزار جوان ونیروی کار به خارج از کشور، فقر وبیکاری گسترده ،  استفاده غیر قانونی و خائنانه دوامدار از معادن این ثروت ملی مردم توسط زورمندان و خائنین به مردم وکشور، عدم رشد متوازن در کشور ، نا متوازن بودن صادرات وواردات کشور، تبدیل افغانستان به  مارکیت اموال تجارتی بی کیفیت کشور های همسایه به خصوص پاکستان ، عدم مدیدیت لازم آب و اراضی در کشور، بیداد گری فساد، مبارزه نا موفق علیه مواد مخدر با موجودیت بیش از سه ملیون انسان معتاد در کشور که با تاسف بیشترین رقم آن را جوانان تشکیل داده وبا الاخره نبود استراتیژی روشن انکشاف اقتصادی و اجتماعی دولت برای کشور ، همه و همه مشترکا ، عامل گردیده تا وضع اقتصادی ، اجتماعی وامنیتی موجود کشور با گذشت هر روز پیچیده تر وبغرنج تر گردیده ، مردم وکشور را بحران های مختلف تهدید نموده و دسترسی به راه های بیرون رفت از آنها  ، با دشواری های نگران کننده ای مواجه گردیده است .

کنفرانس بین المللی بروکسل( اکتبر 2016 ) که بعداز کنفرانس بین المللی توکیوی اول(2002 ) ، دومین کنفرانس بین المللی در مورد افغانستان محسوب می گردد، کمک مالی ( 2/15 ) ملیارد دالر را برای افغانستان تا سال (2020 ) م تعهد نموده است که برای افغانستان علاوه از آنکه حمایت جامعه جهانی را از افغانستان بیان میدارد ، یک رقم مالی قابل ملاحظه ای می باشد که برای پنج سال آینده با افغانستان تعهد گردیده است.

در حالیکه چالش های بزرگ اقتصادی ، اجتماعی وامنیتی،  مردم و جامعه ما را جدا ً تهدید می نماید ، انتظارات مردم ما از بکار گیری موثر وهدفمند کمکهای تعهد شده بروکسل بطور مشخص آن است تا این کمکها بتواند بطور واقعی در حیات اقتصادی واجتماعی مردم و جامعه ما تغییرات بنیادی واساسی را وارد  نموده و در رشد اقتصادی واجتماعی افغانستان نقش مثبتی را ایفا نماید .

حال نوبت به دولت افغانستان رسیده که چگونه ازین کمکها ، به سود مردم  استفاده موثر و هدفمندی را سازماندهی می نماید و نمی خواهد که بیشتر ازین فقر وبیکاری وسایر چالش ها ی عمده مردم و جامعه ما را در دراز مدت مورد تهدید قرار بدهد. چگونه می تواند بطور شفاف از مصرف این کمکها نظارت نماید ، چگونه می تواند به مردم وجامعه جهانی از بکار گیری این کمکها به سود مردم ، مدیریت لازم  نموده وصادقانه پاسخ بدهد.

حزب متحد ملی ترقی مردم افغانستان که آزادی ، دموکراسی ، ترقی و عدالت اجتماعی از اهداف مهم آن بشمار می رود و برای تحقق آن ها بمباررزه عادلانه خود ادامه خواهد داد ، از مدیریت شایسته و لازم این کمکها ،  از بکار گیری موثر ، هدفمند و مناسب این کمکها به سود واقعی مردم  ، از مصارف  با موارد لازم آن  ، از حسابدهی وپاسخدهی شفاف ، روشن ومسئولانه دولت در برابر مردم وجامعه جهانی ، از آوردن تغییرات اساسی وبنیادی در حیات اقتصادی واجتماعی مردم ما با استفاده ازین کمکها ، حمایت خواهد کرد. در غیر آن عقب مانی کشور ما مانند سالهای گذشته باز هم ادامه خواهد یافت واز مردم ما بطور بیرحمانه بازهم قربانی خواهد گرفت، اکثریت مردم ما در بدبختی بزرگ بسر خواهند برد و مردم ما  باردیگر در خواهند یافت که مقصر اصلی این همه مشکلات ودشواری گذشته وموجودکیست، فاصله میان مردم و دولت بازهم بیشتر خواهد گردید و عقب مانی متمادی کشور ما بازهم ادامه خواهد یافت .

در پیایان سخن حزب متحد ملی ترقی مردم افغانستان می خواهد تا  ا نتظارات مردم افغانستان از کمکهای تعهد شده کنفرا نس بروکسل از طرف دولت ورهبران دولت افغانستان جداً در نظر گرفته شده و مردم ما در محور برنامه های دولت برای مصارف این کمکها های جامعه جهانی قرار گیرند . در غیر آن حیات اکثریت مردم ما باز هم در محرومیت های گسترده ودیرپا ادامه خواهدیافت و به گفته ویکتور هوگو ثروتمندان بهشت خود را در دوزخ بینوایان جستجو خواهند کرد.