داکترحبیب منگل        

قوم گروهی از انسان‌هاست که اعضای آن دارای اصل و نسبی یکسان و مشترکات فرهنگی، زبانی، رفتاری و مذهبی هستند که به آبا و اجدادشان برمیگردد. این مشترکات علایم ثانوی انسان ها را تشکیل میدهد ؛ نه ماهیت ان را . ماهیت انسان ها را ادمیت وبشریت اوتشکیل میدهد .قوم گرایی وقومداری رفتاري اجتماعي و طرز تلقي عاطفي‌اي است كه به رجحان بخشيدن و ارزش نهادن مفرط به آن گروه‌هاي اجتماعي محلي يا ملي كه شخص به آن تعلق دارد، مي‌انجامد. در اين ديدگاه ارزش ها ؛ آداب و رسوم و عادات گروه خويشتن به هنجارها ومقدسات و عقايد قالبی و تصاوير ذهني از پيش ساخته خرافات وتفوق طلبی و تنگ نظری و افزون خواهی نژادی ؛ قومی ومذهبی ودرسیاست به منفعت مبدل میشود . دراین جاست که سیاست مداران وافراد سودجو موقعيت طلب و ستمگر از افكار قومداري مردم استفاده مي كنند و بر دوش مردم سوارمي شوند وفاق اجتماعی وملی را ازبین می برد و موجب ا نقطاب و جنگ های قومی و نژادی میشوند .طایفه وقوم از بقایای فورماسیون برده‌داری و فئودالی است ودر کشور توسعه نیافته مانند کشور ما در دوران گذار به سرمایه داری نیز به مشاهده میرسد وقوم گرایی از عقب مانده گی وعقب گرایی و بینش ومنش کهنه عشیره ایی و استبدادی ؛ استبداد وحکومت های استبدادی ناشی شده ومی شود وفرایند انسجام و وفاق اجتماعی ؛ توسعه ء سیاسی ودموکراسی شدن و تشکیل ملت – دولت ؛ تامین وتعمیق وحدت ووفاق ملی وثبات سیاسی یک کشور را برهم میزنند .قوم گرایی که در کشور پیشینه دردناک داشته است ؛شوربخاتنه اکنون نیز توسط قوم گرایان یا گروه ها ی تفوق طلب وتنگ نظر وافزون خواه قومی ؛ نژادی مذهبی دامن زده میشود وبه یک ویروس کشنده وچالش فاجعه بار مبدل شده است .بنابر ان قوم گرایی ازنام هرقوم مردود است و مبارزه فراگیر برای زدودن ان از عمده ترین وظایفی است که دربرابر نیروهای فارغ از ذهنیت ومنش قوم گرایی ؛ انسان دوست وبشردوست ؛ ترقی خواه ؛دموکرات و داد خواه کشور قراردارد

زرغونه ولی

بخاطر حل مُعضلات  اجتماعی، نخستین پله هاى  رسیدن به یک انسجام درونی ، داشتن روح ” همدیگر پذیری ”  میان مردم  است که  نخبه گان فکری ما از سالیان متمادی کمتر به آن توجه داشته  و دارند. ازهمه بدتر که این نخبگان، فرصت های با ارزش شان را درموارد زیادی در تقابل باهم، هدرمیدهند. بجای تولید اندیشه ، میروند در بحث های شرکت می کنند که نه تنها برای خودشان سودمند نیست بلکه برخلاف به گونه ای به تفرق و چند گانگی صحه میگذارند و در برابر هزاران چشم منتظر، تخم یاس وناامیدی می پاشند كه در نتيجه  بنا به خواستهاى سليقوى،نه تنها  از رشد همديگر پذيری در بين نخبگان  كاسته شده، که  وريشه خصومت را نیز تقويت مى بخشد.

– گر چه انسان ها چه  زن چه مرد صورت کل در آفرینشگری خود كدام تفاوتى از هم ندارند اما درجه آگاهى و خرد، برخورد و رفتار اجتماعى. سلوك رفتار و کردار فردی و داشته های شخصيتی و  درونى فرد، او را از دیگران متفاوت می سازد. اين موضوع در بين مردان بشكل پيشرفته تر وجود دارد اما طرف بحث ما بانوان  است که صرف در اينمورد تحليل كوتاهی دارم كه توجه عزيزان را جلب مى نمايم .

بطور خلاصه همديگر پذيرى را در بين زنان ناشى از دشواریها و فراپرس های مهم مى دانيم .

– حسادت هاى درونى انسان ويا به زبان المانى      ( Eifersüchtigkeit  )

– بلند بودن سطح اگاهى ، دانش . سطح  اقتصادى و اجتماعى در كشور

بر خورد نا سالم به اساس بر ترى دادن درون خويش از ديگران و يا هم حس لجاجت، كمبودى و حقارت  در نزد فرد  بنا Continue reading →